زمان میگذره اما تغییر رخ نمیده

نمی دونم گاهی حس می کنم  واقعا دارم وقت تلف می کنم.

رابطه مون که اصلا بهتر نشده.

هیچ نشانه های از بهتر شدن هم نیست

احساس و عاطفه ای در کار نیست.

لجبازی ها ادامه داره.

بازم میخواد کنکور بده بازم میخواد با دوران طلایی پسرمون بازی کنه.

دنیای خودش رو بزرگ میبینن دنیای من رو کوچیک

به من میگه اگه دنیای تو بزرگ بود اینقدر زود بچه دار نمیشدی !!!! ۳۰ سالگی زوده؟

کلا عادت کرده تمام ضعف هاش رو گردن من بندازه.

شاید مهلتی که بهش دادم رو جدی نگرفته. شایدم من اونقدر که باید جدی نبودم.