دو ماهی که گذشت

رفتارش کم کم بهتر شد. اینبار متفاوت با گذشته.

همش بهم میگفت چقدر صبوری کردی چقدر گذشتی هیچ کس اینجوری نمی‌کرد. نگاهش متفاوت شده بود. دقیقا دنبال اون چیزایی بود که من رو خوشحال میکرد من رو راضی می کرد.

مثل سابق ازم می پرسید ناهار چی میخوای شام چی میخوای.

به حالم و خستگی ایم اهمیت میداد. کاملا متفاوت شده بود.

انگار فهمیده بود که ته این رفتار ها هیچی نیست

بارها بهم میگه اگه کسی بمونه پیشم فقط تویی. 

رابطه مون کم کم خوب شده. 

دیگه چیزای الکی نمیخره .البته هنوزم تو خریدهای زیادی با هم مشکل داریم اما خیلی بهتر شده.

پولش رو پس انداز می‌کنه.

رفتار و محبتی که می‌کنه باور پذیر شده برام. انگار نقش بازی نمیکنه.

منم باهاش خوشرو هستم اما حالم بعضی وقت ها خوب نیست. خرابم.  تحمل و پذیرش گذشته برام راحت نیست.

وقتی حالم خوب نیست می فهمه و میاد پیشم سعی می‌کنه کمکم کنه.

این مدت خیلی درگیر کارای پسرمون هم بود. برای سنجش دبستان کلاس خصوصی داشت و می بردش. هر وقت من خسته بودم کلاس های درمانی رو اون می برد .

چند روز پیش تولدم بود. سوپرایزم کرد. گفت شام بریم رستوران . بعد اونجا پدر و مادرم هم گفته بود بیان. 

و یه مراسم خوشگل برام گرفته بود که به شدت غافل گیرم کرد.

تمام پس اندازی که این مدت داشت رو هم داده بود واسه برگزاری این مراسم. چه ماهیانه ای که من بهش میدادم چه درآمدی که از ارثیه داشت.

فعلا که شرایط خوب شده آرامش برگشته .ولی متفاوت از گذشته. به نظر میاد داریم به روز های گذشته دور برمیگردیم.