من چکار کنم؟

واقعا موندم چکار کنم.

دوستان عزیزی که در نظرات کامنت میذارن که لج بازی نکنیم بچه بازی نکنیم. کوتاه بیایم. بخاطر بچه و ... شما درست میگید اما چکار کنیم؟

از طرفی بعد از خیانت اول و بخشیدمش من اخلاقم عوض شد و تندخو و پرخاشگر شدم البته نه زیاد ولی شدم.

بعد از عشق و عاشقی دومش که بسیار شدید بود بارها شنیدم که می گفت دوست ندارم علاقه بهت ندارم ازت متنفرم. اخیرا هم گفت هیچ چیزی برای جلب کردن من نداری. منم تصمیمی برای بخشیدنش ندارم اما روی این قضیه هم خیلی دیگه فکر نمی کنم. بطور کامل از قلبم رفته بیرون هیچ احساسی بهش ندارم. یعنی دو نفر هستیم که احساسی به هم نداریم.

ازطرف دیگه یه بچه داریم که اختلالات ذهنی داره و علائم آتیسم رو هم داره. مربی کاردرمانیش گفته باید جو خونه بسیار آرام باشه. اما جو خونه ممکنه آرام باشه ولی کاملا سرد هست. به‌خاطر پسرمون مجبوریم فعلا با هم زندگی کنیم. حس می کنم پسرمون خیلی چیز ها رو می فهمه.

از یه بعد بازم بیماری خودم هست که تحت تاثیر این رابطه قرار گرفته و رشد کرده. اون که انگار اصلا براش مهم نیست. زوم کرده رو نکاتی که بیشتر پیراهن عثمان هست تا دلیل بی عاطفه شدن. تو این دو ماهی که زندگی می کنیم من یکبار بسیار از رفتارش ناراحت شدم و بطور غیر مستقیم بهش گفتم گوساله. همین یه بار . سعی کردم جدا از اینکه احساسات باشه یا نباشه احترام باشه ولی. شاید صد درصد موفق نبودم اما تلاشم رو کردم. 

اونم تو خونه کم کم داره برنامه های که تو ذهنش هست رو پیاده می کنه. حتی اونایی که عدم انجامش شرط برگشتنش بود.

یه جورایی مثل همیشهخودخواهانه میخواد تمام خواسته هایش انجام شده و از شرایطمون یکم هم سو استفاده می کنه.

این رفتار من رو عصبی می کنه و آرامشم رو به هم میزنه.

گاهی فکر می کنم حتی جدا شیم بهتر از موندن تو این زندگی برزخی هست اما بازم پسرم میاد تو ذهنم که ممکنه لطمه های زیادی که من تصورش رو ندارم از جدایی ببینه.

حالا موندم چکار کنم یا در واقع چکار کنیم

حس می کنم آرامشی که کم کم داشتم به دست میاوردم کم کم داره از بین می‌ره بازم عصبی و پرخاشگر شدم. صبرم کم شده.

آینده مبهم هست برام هم خودم هم پسرم هم زندگیم.