اظهار پشیمانی

هفت روز قبل با جدیت تمام از اینکه قطعا جدا میشی حرف زدی.

مثل همیشه اظهار لطف بیکران رو شامل حال من کردی و تنفرت رو اعلام کردی.

بعد از دو روز که خونه مامانت بودی پیام دادی که میخوای برگردی. پشیمونی.

البته دلیلش رو می دونم.

من با پسره صحبت کرده بودم. گفته بودم اگه تو همه اپلیکشن ها بلاکت نکنه و تمام راه های ارتباطی رو مسدود نکنه دیگه سرکارش با من نیست با مامانت هست. خیلی با  احترام و بدون تهدید باهاش صحبت کرده بودم. تهدید تف سر بالا بود در واقع. اون که جوابت رو نمی داد که بخواد متهم باشه. اما خب ظاهرا همه جا بلاکت نکرده بود و تو به پیام دادن هات ادامه داده بودی. منم طبق صحبتم شماره اش رو دادم مامانت.

مامانت هم با پسره صحبت کرد. البته با شیوه و منطق خودش 

بعد پسره بهت زنگ زد و آب پاکی رو ریخت رو دستت.

دیدی که چاره ای نداری. بهم پیام دادی میخوام جبران کنم میخوام برگردم. اما وقتی این حرف ها رو زدی که تنها گزینه پیش روت بود. از نظر من ارزش نداره . اما همیشه پسرم جلو چشامه. اینکه اون بیشترین آسیب رو میبینم.

خیلی فکر کردم. یه سری چارچوب ها و شرایط برای برگشتن تو اعلام کردم. خودتم می دونی سواستفاده نبوده هیچ کدوم. گفتی همه رو می پذیری البته که هنوز هیچ کدوم عملی نشده و هنوز اجازه برگشتن نداری.

خیلی جالبه که برادر هات و مادرت ۷ روزه در قبال رفتن تو سکوت کردن هیچی نگفتن.  کم کم داره باورم میشه که انگار من مقصرم 

به هر حال تا ۲۶ مرداد که نوبت مشاوره برای جدایی داریم فرصت داری اون شرایط رو انجام بدید وگرنه مسیر قبلی رو ادامه میدم.

به نظرم پسرم به یه پدر سالم ولی جدا شده از مادر بیشتر نیاز داره تا به پدر معلول ولی در کنار مادر. وجود تو بدون تغییر استرس خالص هست واسه من